Woordvoerders en de kunst van het zwijgen

Pijnlijk: dat is het interview met Uber- General Manager Thijs Emondts in de Volkskrant. Voorop gesteld dat het een dappere en noodzakelijk zet was om na de verschillende ongelukken met Uber-chauffeurs openheid van zaken te geven. Tot zover de theorie. De praktijk is een vraaggesprek dat ik met gekromde tenen las.

Behalve Genaral Manager Emondts is een prominente rol weggelegd voor de woordvoerder van Uber. En daar zit ‘m de pijn. De persvoorlichter wordt met naam en toenaam genoemd (opmerkelijk, flauw en onnodig!) en grijpt regelmatig in tijdens het interview. Het eerste deel van het interview is sympathiek. Emondts toont empathie, biedt verontschuldigingen aan en geeft een inkijkje in de beweegredenen wat betreft het handelen van de Uber-directie na het eerste ongeluk. So far so good. Tot de journalisten de diepte ingaan en Emondts verzandt in procesmatige antwoorden, waardoor de persvoorlichter zich genoodzaakt voelt bij te sturen en er wat (broodnodige) empathie in te gooien. Met als resultaat dat haar baas vrij hulpeloos en overall minder oprecht overkomt.

Ingrijpen of niet?
Mag je dan nooit ingrijpen tijdens interviews? Het antwoord is genuanceerd: liever niet. Met een goede voorbereiding is ingrijpen doorgaans ook niet nodig. Het is de taak van de persvoorlichter om advocaat van de duivel te spelen en alle mogelijke vragen de revue te laten passeren. Dit kan lastig zijn, niet iedereen zit erop te wachten stevig aan de tand te worden gevoeld over een lastig onderwerp. Hier geldt echter: zachte woordvoerders maken stinkende wonden.

Laat de geïnterviewde – ondanks een goede voorbereiding – toch zaken liggen tijdens het interview, dan kun je als woordvoerder prima inspringen. Niet sturend, wel aanvullend. Het in herinnering roepen van bepaalde feiten, kan een goede manier zijn om de geïnterviewde weer op het juiste spoor te krijgen en wekt doorgaans geen irritatie bij de journalist. Let wel: het gaat hierbij altijd om feiten, nooit om emotie! Het interview met de Uber-topman maakt pijnlijk hoe belangrijk het is om oprecht empathisch te zijn. Oprecht, dus niet bij monde van de woordvoerder.